Twitter is a very odd duck. I’ve been using Twitter for a little over a month and in some indefinable way, it’s almost as important to me as email. I find myself vaguely unsettled if I wait too long before looking over what others are twittering about. I get annoyed at Twitter’s occasional performance problems because it means I’m missing out. I get a little puff of excitement when I see a new Woot announcement.

این یک سازنده جامعه واقعی در راه است که واقعا مکمل وبلاگ ها و انجمن ها و حتی چهره شخصی به جلسات صورت.

در ماه گذشته, من تلاش یک نفر را در تکان دادن سرد در حالی که تلاش برای مدیریت سدر دنبال کردهاید و.

I’ve learned personal detail about many folks I mainly "know" از طریق وبلاگ ها — جایی که آنها زندگی می کنند, نوع پروژه آنها در کار, که آنها را به یک کار / مسائل مربوط به خانواده را به مدیریت درست مثل من.

مادر یک شخص درگذشت … a sad event for sure. But sharing that fact changes and enhances the character of the whole experience.

این فقط مسائل شخصی.

There’s more to it than that. It’s also another medium for sharing ideas, و یا در اغلب موارد من فکر می کنم, seeking help. Throw a question up on Twitter and you’re never left hanging and the responses typically arrive within minutes.

اگر شما آن را محاکمه نشده, you should really give it a go.

من نگاه کردن در http://www.twitter.com/pagalvin

مشترک شدن در وبلاگ من.